Het einde is nu

In haar aangrijpend literair debuut 'Het Einde Is Nu' beschrijft Aniana Taelman het dementieproces van haar moeder, dat onverwacht haar onverwerkte trauma over de zelfmoord van haar vader blootlegt.

Aniana Taelman levert met Het Einde Is Nu een aangrijpend, autobiografisch literair debuut af.

De confrontatie met de aftakeling van haar moeder aan de ziekte van Alzheimer ontmaskert onverwachts haar allesoverheersende, maar radicaal verdrongen, verdriet sinds de zelfmoord van haar vader. Het boek toont de strijd, de pijn, maar ook het teruggevonden geluk van de auteur.

Taelman fileert haar eigen emoties en gaat geen enkele confrontatie uit de weg. Haar debuut culmineert in een intimistisch, ontroerend slotstuk dat inspiratie biedt voor iedereen die op zoek is naar kracht om weer zin in het leven te vinden, zelfs na de zwaarste tegenslagen.

“Ik heb 20 jaar lang mijn vaders zelfmoord doodgezwegen. Het was te pijnlijk. Verwoesting in de brutaalste zin van het woord. Tot ik het besluit nam: Genoeg dood. Ik wil zó graag weer leven!”

Even krachtig als haar verhaal is ook de cover van het boek. Zonder titel. Zonder naam van de auteur. Enkel een foto. Door titel noch auteur te vermelden, verwijst het coverbeeld enkel naar zichzelf en ben je als lezer reeds emotioneel betrokken voor je één woord hebt gelezen.

Het gaat niet om de auteur, het gaat om het verhaal. Een verhaal dat veel mensen meemaken en nog meer mensen aangaat.

Taelman wil met haar verhaal inspiratie en kracht bieden aan lotgenoten om na een tegenslag, hoe zwaar die ook is, het leven weer opnieuw op te pakken. Het is haar ultieme droom om met haar autobiografie mensen te redden van zelfmoord omdat die niet één, maar ettelijke levens verwoest.

“Het schrijven van Het Einde Is Nu was een moeizaam proces. Ik was geen schrijver, ik heb het vak geleerd door me drie jaar lang van de buitenwereld af te sluiten. Maar het schrijven van mijn verhaal kon niet eens ter sprake komen zonder de verwerking ervan. Ik ging de strijd aan tegen het onverwerkte, alsmaar weggeduwde, trauma in mezelf. Het verwerkingsproces was bikkelhard, maar zo noodzakelijk. Geluk ligt op ons te wachten, geloof me, maar enkel wanneer we het aandurven de pijn eerst recht in de ogen te kijken.”