Pantheon: navel van de aarde : over schoonheid en harmonie

Dichter bij de hemel dan bij de aarde. In deze ruimte verliest het doodgewone zijn vanzelfsprekendheid; hier herinnert het lichaam zich dingen die ons onderbewustzijn negeert of vergeten is.
Het Pantheon heeft een dwingende présence met een kracht die veeleer de allures heeft van een poëtische suggestie. Hier is het licht tastbaar en onvatbaar. Het is hier in deze sluier van licht, in deze mysterieuze lichttunnel, dat je begrijpt dat iets buitengewoon mooi kan zijn en tegelijk totaal raadselachtig kan blijven.