Een wereld van verdoken slavernij: Impressies onderweg

De traditionele volkeren trouwen mij Brasília, Chapecó, Florianópolis, Xingú, Cuiabá, Curitiba ... Het boek dat je in han-den hebt, lijkt misschien een gids of een reisverslag. Dat is het niet. Eerder een speur-tocht naar onrecht of het verhaal van een afdaling in de afgrond. Net als in zijn vorige boeken beschrijft Luc Vankrunkelsven, Norbertijnse broeder en ambassadeur van de "grootouders voor het klimaat", met mededogen - maar zonder concessie - de ver-woestingen die hebzucht, uitbuiting en vervuiling aanrichten in dit Brazilië waar hij zo veel van houdt. In het bijzonder vestigt hij de aandacht op de drie grote, bedreigde biotopen en hun traditionele bewoners: Amazonewoud, Pantanal en Cerrado. In een wereld waarin wetenschap, natuur en mensen lijken te moeten wijken voor het gene-reren van rijkdom, toont Luc zijn frustraties, maar geeft hij ook een boodschap van strijd en hoop. Hoop op toename van duurzame landbouwpraktijken, strijd voor nieuwe allianties. Zijn boek opent met slavernij, in Brazilië maar ook in Europa, en eindigt met een andere dienstbaarheid, groot en mooi deze, die van het huwelijk : 'De traditionele volkeren van de Cerrado hebben me deze reis getrouwd. Hun strijd en resistentie raken me, trouwen me.' (Een drievoudig trouwen, tekst 7-10-2019) Een onmisbare en urgente blik op Brazilië vandaag, èn op onszelf. Patrick Hermann, Belgisch ambassadeur in Brasília, Brazilië De wereld is geen fazenda In de context van pensioenfondsen die in grond investeren en dit, voor een niet te verwaarlozen aandeel, in de Braziliaanse Cerrado, wordt Jos Lemmens, de toenmali-ge manager voor de commodities van het ABP geciteerd. Deze topman van een Ne-derlands pensioenfonds bevestigde anno 2010: “De wereld is in principe onze fa-zenda.” Het volstaat om de term fazenda op te zoeken op Wikipedia en de links bij het artikel te volgen (slavernij, schuldslaven, kolonisatie…) om de nare draagwijdte van deze ambitieuze oneliner te proeven. Wat de wereld “in principe” is, is wellicht niet in korte zinnetjes te vatten. Maar “onze fazenda” is hij zeker niet. Bezielde po-gingen om te zeggen wat hij dan wel is, zijn de voedingsbodem van de verhalen in dit boek. Jos Wouters, Generaal-Abt van de norbertijnen, Rome