Mijn moeder zegt

Nadat de ik-verteller is gedumpt door haar vriendin, wordt ze gedwongen weer in te trekken in de pastorie van haar vader, dominee en Pink Floyd-fan. Terwijl ze op een hilarisch wanhopige manier probeert haar ex terug te krijgen, wordt ze overspoeld met advies: van haar stellige moeder, die vaak twijfelachtige wijsheden uit; van haar jeugdvriendin en spindoctor Mulle; en van de geduldige huisarts, die haar vertelt over de plek in de hersenen die de herinnering draagt – het wordt de hippocampus genoemd, oftewel het 'zeepaardje'. Het leidt de gedachten van de verteller naar het kleine zeepaardje dat in ons allemaal leeft en onze herinneringen opslaat.

Maar gaandeweg staat de verteller zichzelf toe om te treuren, zich over te geven aan haar tegendraadsheid, en luidruchtig te zijn en dronken te worden, totdat de lichten aan het einde van de tunnel weer worden aangedaan en een nieuwe liefde opduikt.

Mijn moeder zegt is een roman vol energie en elegantie, een verhaal over langs elkaar heen praten, over alleen zijn door misverstanden, over afscheid en voorbije liefde.